Braav Lifestyle
Barcelona Marathon: the recap
Als je werkgever je voorstelt om een marathon mee te lopen - die nota bene twee weken later plaatsvindt - kan je onmogelijk weigeren toch? En al helemaal niet als ook je trainer zijn enthousiast akkoord geeft. Bovendien testte ik er de gloednieuwe Polar Pacer Pro horloge uit.
Zo gezegd, zo geboekt. Een Barca blitzbezoek!
Hoewel ik tot dan toe weinig +2h duurlopen achter de rug had, voelde ik wel dat ik er klaar voor was.
Pre-race day
Zaterdag is taperdag, en waaruit bestaat een geslaagde carbload dag? Juist, havermout, wit brood, pasta, meer pasta, gedroogd fruit, ORS, sportdrank, you name it. Daarnaast staat er nog een loopje van 40 minuten op het programma met enkele race pace stukken, om nog een laatste keer die benen te prikkelen.
Die run slaat dik tegen. Het valt het me al op dat de straten in Barcelona eigenlijk best wel wat stijgen en dalen, en er ontkiemt een klein paniekje in mij. De laatste training voor een race gaat me altijd slecht af. Dan voel ik me plots extreem vermoeid, schiet mijn hartslag de lucht in en krijg ik mijn ademhaling niet onder controle. Gelukkig heb ik al wat ervaring met deze zenuwtriggers, en kan ik ze ondertussen al wel een beetje de baas.
Nog een must daags voor de marathon, is uiteraard je racenummer ophalen, raceoutfit klaarleggen, je ontbijt voor de dag nadien in orde brengen, en vooral zo min mogelijk aan het toeval over te laten.
's Avonds heeft het hotel een speciaal marathonbuffet voorzien, waar ik samen met een Nederlandse Polar Ambassadeur dan ook gretig gebruik van maak (pasta, kip, groentjes). Voor ik ga slapen schrijf ik op mijn arm op welke kilometer ik drink/eet, zo moet ik tijdens de wedstrijd werkelijk geen enkele hersencel aanspreken. Om 21h nog één Bridgerton aflevering, en om 22h lig ik uitgeteld in bed.
Race Day
Om 5h45 gaat de wekker. Uit mijn nachtkastje tover ik brood en pindakaas en verorber ik 5 heerlijke boterhammen tijdens een nieuwe aflevering Bridgerton. Even verteren en om 7h15 vertrekken naar de start op de Plaça d'Espanya. Na een spektakel met een live performance van Queens "Barcelona" - kippenvel! #queenlover - luidt het startschot.
Er staat al een menigte langs de kant, ook al is het vroeg én zijn we in Spanje.
Na overleg met trainer Jeroen kwamen we op het volgende raceplan uit:
- de eerste 21km mezelf intomen
- 22-32 ietsje versnellen
- 32-42 nog iets versnellen - if possible
Stick to the plan. Gewoon eten, drinken en lopen. Het gaat goed, ik hou een stabiel tempo, maar het voelt toch een beetje als aftellen naar die 21km. Eens daar spookt het door mijn hoofd 'nu begint het pas echt'. Alles verloopt naar wens, de hitte valt mee, de benen zijn oké. Ik flits Camp Nou en de Sagrada Familia voorbij, passeer het strand, ren om de oude stad om via de kust opnieuw de startplaats te bereiken. Opgehitst door een compleet foute vooraf samengestelde Spotify-playlist (genre Pitbull, Janet Jackson, Afrojack) en de cheers van mijn man aan de zijlijn. Als ook op kilometer 30 de man met de hamer niet komt opdagen, versnel ik nog zachtjes. En ik geniet en kap de laatste gelletjes naar binnen.
Op kilometer 38 verzuren de quads lichtjes. Wie wist dat Barcelona zo veel "hellingen" had? Vals plat naar boven doet op het einde minder pijn dan de dalingen.
En dan die finish, een gevoel dat je toch nooit gewoon geraakt.
Post Race
Zonder blaren (thanks, New Balance) en met een nieuw PR (thanks, Jeroen) keren we huiswaarts.
De spierstijfheid valt reuzemee. En bizar genoeg voel ik het vooral in mijn buikspieren. De kine weet me te zeggen dat dat normaal is na een parcours met scherpe bochten!
Nu goed recupereren, en hop naar Mallorca voor een trainingsweekje.
